Jak nie można argumentami, to walnijmy w nich kulturalnie skleconym paszkwilem

Taka sobie garść refleksji po wiadomości na temat tegorocznego Berlinale, za:
http://www.idziemy.com.pl/kultura/berlinale-nagroda-ekumeniczna-dla-drogi-krzyzowej-/
i materiałem filmowym w TVP regionalnej.

Dziękuję zapewne św. Lutrowi i zapewne św. Kalwinowi, a także wielu innym wielkim świętym przy czym nie tylko zorientowanym chrześcijańsko, a także nadzwyczaj roztropnym fundatorom nagród festiwalu, czyli pasterzom niemieckim przepojonym wielką troską o powierzony lud, oraz jury zebranemu podczas tegorocznego Berlinale, że pozwolili mi poznać prawdę przez co w niebezpieczeństwo jakie mi groziło, żem nie wdepnął.
Otóż decyzją swoją docenili oni kunszt rzemiosła filmowego reżysera – autora filmu pt. Droga Krzyżowa (z niem. Kreuzweg), który to film wydobył z przestrzeni zjawisk eklezjalnych niezmiernie poważny problem obecności poza Naszym Wszechkościołem największych schizmatyków i sekciarzy (nie bójmy się tego słowa - ono ma swój desygnat!) jakich ta ziemia nosiła.
Fabułą swego filmu ustrzegli oni mnie - zwrócili moją uwagę, na problem żebym dzieci swych nie wychowywał w takim czymś, a i sam zaczął wreszcie żyć jak na wiernego chrześcijana przystało według normatywu wyznaczonego przez takich mistyków jak Walter Kasper i Karl Lehmann, których świętość jest wszak znana powszechnie, już na całym globie.
Ustrzegli mnie więc Oni przed krzewicielami przekazu jak to mówią wiernego Tradycji (skąd to T, a nie t?) obronili przed tom sektom, co się zowie właśnie jakieś Efespepeiks.
A zatem zrozumiałem m.in.:
1.   Że kościół katolicki (jakie to okropne wyrażenie coraz wyraźniej widzę jakie nietolerancyjne) obecnie wie co to jest wiara, a przez dwa tysiąclecia żył ideologią, która jak widać powodować może jedynie u biednej dziewczyny kłopoty z brakiem akceptacji i anoreksję.
2.   Troska moich pasterzóf jest niewyrażalna – zdaje się, że ich święte uszy nieustannie wyszukują szmery, świadczące jakoby o grożącym nam owieczkom niebezpieczeństwie i wskazują pewnie drogę ku szczytom świętości.
A że nie chcę być gołosłowny to już poczyniłem pierwsze kroki na drodze do zbliżenia ideałów mojego domu, do tych oczekiwanych przez pasterzóf moich. Wyrzuciłem więc z domu krucyfiks z jak to mówią pasyjką, a kupiłem sobie w Kolonii piękny kikut plastikowy w kształcie (żona mi mówi nieokreślonym) ale dla mnie to jeszcze jest krzyż – no przynajmniej pod taką oficjalną nazwą handlował tym sprzedawca.
Zaczynam zmieniać stosunek do związków partnerskich jak to na chrześcijana przystało i sąsiadom moim Klausowi i Gunterowi zacząłem nawet powierzać dzieci pod opiekę. Klaus zazwyczaj gbur - ucieszył się i chętnie je wziął.
Pomysłów mam jeszcze wiele, ale to może przy innej okazji jeszcze się podzielę, wszak inwencja twórcza naszych pasterzóf będzie mi niczym laska pasterska.

Taka sobie garść refleksji po wiadomości na temat tegorocznego Berlinale, za:
http://www.idziemy.com.pl/kultura/berlinale-nagroda-ekumeniczna-dla-drogi-krzyzowej-/
i materiałem filmowym w TVP regionalnej.

Nie za bardzo kumam i nie wiem czyja poniżej jest ta garść refleksji, ale ... nadaje nieźle, raczej trzeba by zapłakać nad tym bredzeniem. Gdyby nie ta fundamentalistyczna "fsulnota":

"Członkowie jury wyrazili uznanie dla opowieści "przebiegającej niemal bez ruchu kamery oraz bez podkładu muzycznego". "Na podstawie historii młodej dziewczyny żyjącej w fundamentalistycznej wspólnocie katolickiej film ukazuje destrukcyjne aspekty fundamentalizmu i zmusza jednocześnie do refleksji nad odpowiednimi formami wiary" – czytamy w uzasadnieniu jury.

"Droga krzyżowa" opowiada o tym, jak 14-letnia Maria, której rodzice należą do Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, stara się żyć swoją wiarą na co dzień. Popada przy tym w konflikt między bardzo różniącymi się od siebie wartościami swojej rygorystycznej matki i swoich rówieśników w szkole."

http://www.idziemy.com.pl/kultura/berlinale-nagroda-ekumeniczna-dla-drogi-krzyzowej-/

... to nie było by o czym pisać. A jakiś materiał filmowy z tej TVP regionalnej jest dostępny?

"Droga krzyżowa" opowiada o tym, jak 14-letnia Maria, której rodzice należą do Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X, stara się żyć swoją wiarą na co dzień. Popada przy tym w konflikt między bardzo różniącymi się od siebie wartościami swojej rygorystycznej matki i swoich rówieśników w szkole."

Można tylko współczuć. Adoptowana przez 2 ex-kapłanów - homoseksualistów...

Skoro komuś jest potrzebne takie dosłowne wyjaśnienie - spieszę z pomocą - komentarz to moja autorska ironia w rzeczonej sprawie - ot taka wypowiedź wyimaginowanego pierwszego lepszego Helmuta w reakcji na film i sławetne Berlinale.

Materiał filmowy pokazywany był dziś w ramach jakiegoś programu w godzinach przedpołudniowych na TVP regionalnej.

Można tylko współczuć. Adoptowana przez 2 ex-kapłanów - homoseksualistów...

@Simeonus

Bardzo dobrze ta ironia Panu wyszła 

Pomysłów mam jeszcze wiele, ale to może przy innej okazji jeszcze się podzielę, wszak inwencja twórcza naszych pasterzóf będzie mi niczym laska pasterska.

Poczytam więcej 

Można tylko współczuć. Adoptowana przez 2 ex-kapłanów - homoseksualistów...

Skoro rodzice (oboje)  są członkami FSSPX - a FSSPX jest bractwem KAPŁAŃSKIM - to:
- muszą być homoseksualistami (inaczej nie byli by kapłanami, a więc członkami FSSPX);
- zapewne są ex-kapłanami, bo FSSPX nie toleruje takich postaw;

Istniejące od 24 lat Jury Ekumeniczne nagradza obrazy, które „w artystyczny i wymowny sposób uwrażliwiają widzów na zagadnienia egzystencjalne, duchowe i społeczne” oraz „twórców, którzy w swoich dziełach ukazują sposoby zachowań lub świadectwa ludzi żyjących w zgodzie z Ewangelią”.

Od 1992 r. w skład wspólnego Jury Ekumenicznego na Berlinale wchodzą przedstawiciele międzynarodowego Stowarzyszenia Komunikacji Społecznej SIGNIS i Międzynarodowej Kościelnej Organizacji Filmowej „Interfilm”. Na czele sześcioosobowego jury ekumenicznego stoi Werner Schneider-Quindeau, wiceprzewodniczący „Interfilmu”.

Jury Ekumeniczne swoją główną nagrodę przyznaje filmowi oficjalnie uczestniczącemu w Berlinale. Nie jest ona dotowana. Przyznawane są też dwa inne wyróżnienia, każde w wysokości 2,5 tys. euro: za film z dziedziny „Panorama” oraz „Forum” z programu Międzynarodowego Forum Młodego Filmu.

Pierwsze niezależne jury na Berlinale międzynarodowa katolicka organizacja filmowa SIGNIS – wtedy jeszcze jako OCIC – powołała już w 1954 r. Gdy przyłączyła się do niego w 1963 r. ewangelicka organizacja „Interfilm”, po rozmowach z ówczesnym szefem festiwalu, Moritzem de Hadeln, postanowiono utworzyć wspólne jury, które od 1992 r. funkcjonuje jako Jury Ekumeniczne.

Fundatorami nagród są episkopat niemiecki i Rada Kościołów Ewangelickich w Niemczech. W ciągu 20 lat Jury Ekumeniczne wyróżniło swoimi nagrodami i dyplomami ponad 80 filmów. Niektóre z nich, jak „Dead Man Walking” Tima Robbinsa, czy „Sophie Scholl” Marca Rothemunda, pomagają w pracy oświatowej Kościołów.

[/size]

- muszą być homoseksualistami (inaczej nie byli by kapłanami, a więc członkami FSSPX);

Powiedziałbym, że to teza... dosyć ryzykowna

- muszą być homoseksualistami (inaczej nie byli by kapłanami, a więc członkami FSSPX);

Powiedziałbym, że to teza... dosyć ryzykowna

homoseksualiści się przynajmniej zdarzają w innych tradycjonalistycznych Instytutach i Bractwach Kapłańskich

Oficjalny zwiastun tego paszkwila dla zainteresowanych:

http://www.youtube.com/watch?v=s38g44UvLsc

"Popada przy tym w konflikt między bardzo różniącymi się od siebie wartościami swojej rygorystycznej matki i swoich rówieśników w szkole."

Cóż za troska "ekumenistów" i fake'owy temat na rozważania. Widać, że g..jady odbiły od kalki stare klisze z marnych filmików o restrykcyjnym talibanie i szlachetnej walce o uwolnienie się z fundamentalistycznego grajdołka. Te popłuczyny są dla wąskiego grona krawaciarzy z niemieckiego "episkopatu", gawiedzi i tak tym nie zainteresują. Warto jednak wskazać na ten typowy zgrzyt, który jak mawia klasyk, widzowie szlachetnie ubodzy w myśli, nie dostrzegą: przeciwstawienie autorytetu Matki w ogóle Rodziców z antyautorytetem koleżków szkolnych. Można tylko powiedzieć, żeby te żałosne wycieczki "ekumeniści" odnieśli do siebie i swoich zagubionych pociech.

Pomysł na scenariusz od dawna towarzyszył reżyserowi i jego siostrze, która jest współautorką scenariusza. – W RPA, gdzie mieszkaliśmy z rodzicami, przez pewien czas byliśmy pod wpływem społeczności związanej z Bractwem Św. Piusa X. Szybko jednak zdaliśmy sobie sprawę, że grupa ta ma w sobie coś z sekty, były w niej rygor i fanatyzm – opowiadał Brüggemann.

www.tvp.info/14797100/droga-krzyzowa-fundamentalizm-i-ufnosc

A do kin w Polsce film ma wejść na jesieni.

Odpowiedź na film "Kreuzweg"

http://pius.info/video/jugendarbeit-kjb/8668-brueggemann-kreuzweg-piusbrueder-piusbruderschaft-berlinale

Pomysł na scenariusz od dawna towarzyszył reżyserowi i jego siostrze, która jest współautorką scenariusza. – W RPA, gdzie mieszkaliśmy z rodzicami, przez pewien czas byliśmy pod wpływem społeczności związanej z Bractwem Św. Piusa X. Szybko jednak zdaliśmy sobie sprawę, że grupa ta ma w sobie coś z sekty, były w niej rygor i fanatyzm – opowiadał Brüggemann.

www.tvp.info/14797100/droga-krzyzowa-fundamentalizm-i-ufnosc

A do kin w Polsce film ma wejść na jesieni.

Rozumiem, że do kin studyjnych?

Taka sobie garść refleksji po wiadomości na temat tegorocznego Berlinale, za:
http://www.idziemy.com.pl/kultura/berlinale-nagroda-ekumeniczna-dla-drogi-krzyzowej-/
i materiałem filmowym w TVP regionalnej.

Dziękuję zapewne św. Lutrowi i zapewne św. Kalwinowi, a także wielu innym wielkim świętym przy czym nie tylko zorientowanym chrześcijańsko, a także nadzwyczaj roztropnym fundatorom nagród festiwalu, czyli pasterzom niemieckim przepojonym wielką troską o powierzony lud, oraz jury zebranemu podczas tegorocznego Berlinale, że pozwolili mi poznać prawdę przez co w niebezpieczeństwo jakie mi groziło, żem nie wdepnął.

[size=10]Wątpię, żeby w tym "dziele" chodziło o dokopanie FSSPX. Po prostu jakieś kolejne wynurzenia na temat tego, jak "niebezpieczny jest jakikolwiek fanatyzm" i jak bardzo należy go unikać. To "Bractwo św. Piusa X" jest tylko pewnym skrótem myślowym stosowanym przez reżysera.
Inna sprawa, że jeśli u nas film ten wejdzie do kin, możemy się spodziewać wysypu mędrców, którzy najmocniej bić będą nie w Bractwo (bo i kto o nim słyszał, a nawet jeśli to najwyżej, że to ekstremiści i schizmatycy nieszanujący Papieża) ale w cały Kościół. Oczami wyobraźni widzę te programy wieczorową porą, gdzie pewni osobnicy głosami podnieconych pawianów piać będą o tym do czego to prowadzi katolicyzm jako taki. I TO jest rzeczywiście problem.