Namaszczenie chorych

Byłem wczoraj na tzw "mszy o uzdrowienie" sprawowanej w odnowowej formie formy zwyczajnej rytu rzymskiego. Po mszy ksiądz zaprosił wszystkich chorych do przyjęcia "sakramentu chorych" po czym w stronę prezbiterium powędrowało jakieś 3/4 wiernych. Nie miałem do tej pory żadnej styczności z praktyką udzielania tego sakramentu ale byłem przekonany, że udziela się go ludziom będącym w niebezpieczeństwie śmierci. Biorąc pod uwagę, że zapewne około połowy wiernych stanowili członkowie różnych wspólnot odnowowych, wzmocniło to we mnie przekonanie że jestem świadkiem jakiegoś nadużycia.

Wróciłem do domu i oto co znalazłem w nowym KKK:

KKK 1512 W tradycji liturgicznej na Wschodzie i na Zachodzie mamy już od czasów starożytnych świadectwa o namaszczaniu chorych poświęconym olejem. W ciągu wieków namaszczenie chorych było coraz częściej udzielane wyłącznie umierającym. Z tego powodu otrzymało ono nazwę "ostatniego namaszczenia". Pomimo tej ewolucji Kościół w liturgii nigdy nie przestawał prosić Pana, by chory odzyskał zdrowie, jeśli to służyłoby jego zbawieniu (Por. Sobór Trydencki: DS 1696).

Jak to rozumieć? Owe proszenie Boga w liturgii aby chory odzyskał zdrowie jest sakramentem namaszczenie czy nim nie jest?
Czy aby na pewno sobór trydencki albo stary KKK jest w zgodzie z tym punktem?

KKK 1514 Namaszczenie chorych "nie jest sakramentem przeznaczonym tylko dla tych, którzy znajdują się w ostatecznym niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednia zatem pora na przyjęcie tego sakramentu jest już wówczas, gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości" (Sobór Watykański II konst. Sacrosanctum Concilium, 73; por. KPK, kan. 1004, § 1; 1005; 1007; KKKW, kan. 738).

Jest to niezbyt precyzyjny zapis, jak widać podczas mszy o uzdrowienie uznają bardzo szeroką interpretację słów gdy wiernym zaczyna grozić niebezpieczeństwo śmierci z powodu choroby lub starości. Ksiądz zapraszając wiernych mówił o "chorych", nie wspomniał nic o zagrożeniu życia. Z pewnością udzielono tego sakramentu ludziom których coś tam boli i dokucza ale ich życie nie jest zagrożone. Czy to nie jest czasami duże przegięcie?

KPK Kan. 1004 - § 1 mówi: "Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości."

Natomiast analogiczne zapisy w Kodeksie Kanonów Kościołów Wschodnich brzmią:
"Kan. 738 - Chrześcijanie niech przyjmują chętnie namaszczenie chorych ilekroć ciężko chorują. Duszpasterze i osoby bliskie chorym powinni troszczyć się, aby w odpowiednim czasie chorzy zostali wzmocnieni tym sakramentem.
Kan. 740 - Chrześcijanom ciężko chorym, którzy są nieprzytomni lub pozbawieni używania rozumu, należy udzielić tego sakramentu w niebezpieczeństwie śmierci lub także, według osądu kapłana, w innym czasie."

Jak widać te zapisy są "szersze". KKKW był promulgowany później niż KPK dlatego kanoniści skłaniają się do zapisów z KKKW w przypadku wątpliwości.
Starość jest autonomicznym powodem udzielenia Namaszczenia. Osobom w podeszłym wieku, nawet, gdy nie są poważnie chore, można udzielić namaszczenia.

Inną sprawą, że takie Msze połączone z udzielaniem Namaszczenia są często sporym nadużyciem. W przypadku opisanym przez p. Makumbę i tak sytuacja jest całkiem niezła bo ksiądz zaprosił "chorych". Ja spotkałem się z takimi przypadkami kiedy ksiądz jedyne co powiedział to: "do namaszczenia przystępujemy tak jak do Komunii - procesyjnie" i tyle. Dobrym rozwiązaniem byłaby kilkuminutowa katecheza przed Mszą czy przed Namaszczeniem, wyjaśniająca czym jest ten sakrament i kto go może przyjąć. Tak aby ludzie nie traktowali go na równi z popielcowym posypaniem głów popiołem.

Akurat mieszanie do tego KKKW jest wg mnie błędem. Częstsze udzielanie tego sakramentu wynika z odmienności tradycji wschodniej. Prawosławni wychodzą z założenia, że wszyscy są chorzy na duszy i potrzebują pomocy, dlatego w udzielają go licznym wiernym zebranym w kościele. http://www.youtube.com/watch?v=3LDpjHM76fE

Byłem wczoraj na tzw "mszy o uzdrowienie" sprawowanej w odnowowej formie formy zwyczajnej rytu rzymskiego. Po mszy ksiądz zaprosił wszystkich chorych do przyjęcia "sakramentu chorych" po czym w stronę prezbiterium powędrowało jakieś 3/4 wiernych. Nie miałem do tej pory żadnej styczności z praktyką udzielania tego sakramentu ale byłem przekonany, że udziela się go ludziom będącym w niebezpieczeństwie śmierci. Biorąc pod uwagę, że zapewne około połowy wiernych stanowili członkowie różnych wspólnot odnowowych, wzmocniło to we mnie przekonanie że jestem świadkiem jakiegoś nadużycia.

Wróciłem do domu i oto co znalazłem w nowym KKK:

KKK 1512 W tradycji liturgicznej na Wschodzie i na Zachodzie mamy już od czasów starożytnych świadectwa o namaszczaniu chorych poświęconym olejem. W ciągu wieków namaszczenie chorych było coraz częściej udzielane wyłącznie umierającym. Z tego powodu otrzymało ono nazwę "ostatniego namaszczenia". Pomimo tej ewolucji Kościół w liturgii nigdy nie przestawał prosić Pana, by chory odzyskał zdrowie, jeśli to służyłoby jego zbawieniu (Por. Sobór Trydencki: DS 1696).

Jak to rozumieć? Owe proszenie Boga w liturgii aby chory odzyskał zdrowie jest sakramentem namaszczenie czy nim nie jest?
Czy aby na pewno sobór trydencki albo stary KKK jest w zgodzie z tym punktem?

Oczywiście, że jest zgodny. Przedsoborowy rytuał tego sakramentu i jego doktryna wyłożona na Soborze Trydenckim wyraźnie mówiły, że jednym z jego celów jest uzdrowienie z choroby ciała.
Sakrament ten zawsze mógł być udzielany tej samej osobie kilkakrotnie, ilekroć zaszła ku temu potrzeba.

Oczywiście, a nie kiedy zbierają ludzi w kościele i mówią: to teraz sie ponamaszczymy. Chyba jest różnica.