Ks. Luigi Villa "Paweł VI beatyfikowany?"

Dziękuję, znam te fragmenty, lecz nie wynika z nich, że miał powrócić starszy obrządek.

Oczywiście, ze bezpośrednio nie wynika, ale nie znaczy to, ze w przyszłości nie miało tak być. Teraz to tylko można uprawiać gdybologię, ale coś musiało być na rzeczy.

Te pogłoski "chodziły" po kurji, zwłaszcza po wysłaniu abp. Kanibala Bugniniego do Teheranu w 1976. Wszyscy wiedzieli, że posoborowa liturgja jest klapą i myślano o czems na wzór Summorum Pontificum. Gdyby nie kolejny dopust Boży w postaci JP2, to kurja przepchnęłaby taki dokument: jak wiemy stosowne zapisy były zamieszczone w Dominicae Cenae, ale konsultowany projekt został storpedowany przez postępowe episkopaty i JP2 się wycofał.

Dziękuję, ostatnie lata Pawła VI to najbardziej tajemniczy okres historii Kościoła w XX w.

Dziękuję, ostatnie lata Pawła VI to najbardziej tajemniczy okres historii Kościoła w XX w.

E, chyba jednak trzy pierwsze wieki!
Przecież w Watykanie są różne dokumenty, niedostępne "ot tak sobie", ale dla historyków, badaczy, itd.

"- Eminencjo, kim był Papież Paweł VI?

 “Dżentelmenem, świętym."

:D:D

Dziękuję, ostatnie lata Pawła VI to najbardziej tajemniczy okres historii Kościoła w XX w.

Ja uważam, że mogło być dwóch Pawłów VI.

Dziękuję, ostatnie lata Pawła VI to najbardziej tajemniczy okres historii Kościoła w XX w.

Ja uważam, że mogło być dwóch Pawłów VI.

Co tam "dwóch" ? Dwudziestu dwóch... !

Obejrzałem niedawno ten hagiograficzny film o Pawle VI o którym pisał już wcześniej Eochaid:
http://krzyz.nazwa.pl/forum/index.php/topic,3479.msg155901.html#msg155901
Tu jest trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=d2XQII7XejE
Ilość dziur w scenariuszu sprawia, że scenarzysta był albo kryptolefebrystą, albo kompletnym idiotą. Monsigniore Montini czytając Maritaina postanowił stworzyć cywilizację miłości i przez cały czas czeka i nie może doczekac sie jej nastania. Konserwatywni szkodnicy w Kurii rzucają kłody pod nogi - a to, że trzeba podpisać konkordat z faszystami, a to że zdania z encyklik są za bardzo komunistyczne. Po lekturze Populorum progressio część księży w Ameryce Łacińskiej chwyta za broń - Ojciec Św. zaskoczony że można powoływać się na jego słowa i usuwać obszarników siłą. Zabawne są w wielu miejscach zbieżności z sedecką wersją biografii Montiniego - np. nominacja na abpa Mediolanu i tu, i tam przedstawiana jest jako zesłanie. Liturgia po reformie to etnograficzny festyn z rodem najgorszych wpisów na KNO. No i abp Lefebvre - jako jedyny w tym towarzystwie podający konkretne zarzuty: pustych seminariów, klasztorów i kościołów, wystapień ze stanu kapłańskiego, liturgii [wiadomo że postawa Abpa była największym zmartwieniem i bolączką Pawła VI]. Po jego wyjściu niespodzianka: Paweł VI otrzymuje listę setek kapłanów przechodzących do cywila. W sumie jednak tak sobie wyobrażam właśnie tego papieża - jako idealistę otoczonego przez księży robotników i chcącego za wszelką cenę zbliżyć Kościół do ludzi. Nie żaden mason, ani sobowtór, ale właśnie człowiek nieprzygotowany do pełnienia tak ważnej funkcji.

Ten Pontyfikat wzbudza we mnie szacunek mieszany ze współczuciem, pomimo ewidentnych złych decyzji (nie usprawiedliwiam jego zbytniego zaufania do współpracowników, objawiającego się nie czytaniem podpisywanych dokumentów). Przygniótł Go ciężar Urzędu, a pogarszający się stan Kościoła doprowadził do rozpaczy w ostatnich latach pontyfikatu (co przyznał nawet abp Lefebvre).

Paweł VI zwalczał praktykę przyjmowania Komunii Św. na rękę (bp Laise "Komunia Św. na rękę. Dokumenty i historia").
To on rozpoczął pielgrzymowanie na skalę globalną, dzięki czemu papież stał się bliższy ludziom, poprzez media był obecny w ich życiu.
Poza tym warto pamiętać, że Paweł VI mianował kardynałami trzech kolejnych papieży: Jana Pawła I (1973) Jana Pawła II (1967) i Benedykta XVI(1977).

Co do masońskich "teorii", albo "sobowtórowych", to latach siedemdziesiątych krążyły pogłoski, że Paweł VI ma w wieku 75 lat ustąpić (osiągnięcie wieku emerytalnego i oczywiście pogarszający się stan zdrowia). Gdyby to zrobił to ten precedens zostałby wykorzystany do wprowadzenia kadencyjności urzędu papieskiego. Marzenie każdego masona.

Przyznam, że nie czytałem jeszcze książki ks. Villi, po polsku książkę o Pawle VI napisał Józef Mackiewicz "Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy" (polecam).
Pomimo, że bardzo krytycznie odniósł się do posoborowego aggiornamento (także w wykonaniu kard. Wyszyńskiego), to postawił ciekawą tezę, którą starał się tłumaczyć Jego kontrowersyjne decyzje. Paweł VI dążył do przywrócenia dawnych wpływów Kościoła w świecie przez zdobycie popularności wśród opinii publicznej, która w tym świecie odgrywa rolę rządzącą. Czyli lewicy demokratycznej, oraz wpływowych elementów skrajnych, "socjalistycznych". (Watykan w cieniu czerwonej gwiazdy, 2004, s.160).
Mackiewicz udowadniał szkodliwość tej polityki, jednak odnoszę wrażenie, że w pełni zrealizował plan starego Papieża dopiero Jan Paweł II.

No i mamy kadencyjność urzędu piotrowego...

 http://pawelpomianek.salon24.pl/540559,postacie-swii-przyczynek-do-recenzji-ksiazki-prof-de-mattei

Paweł VI
Nie ulega wątpliwości, że pontyfikat Pawła VI był najgorszym pontyfikatem dla Kościoła od czasów reformacji i Soboru Trydenckiego. Kościół, zwłaszcza na Zachodzie Europy, ale także w Stanach Zjednoczonych i w większości krajów Ameryki Południowej – wyszedł z niego głęboko pokaleczony. Posypał się niczym domek z kart – powiedzielibyśmy, gdybyśmy do rzeczywistości Kościoła chcieli przykładać jedynie ludzkie kategorie.
A jednak z kart książki prof. de Mattei papież Montini nie wyłania się jako jakiś czarny charakter, ale raczej jako postać tragiczna. On sam dostrzegał wielokrotnie, w jak złym stanie jest Kościół. Jednocześnie do końca swojego pontyfikatu nie potrafił wyjść ze schematu postrzegania kryzysu raczej jako szansy na nowe otwarcie oraz z aplikowania w coraz większych i silniejszych dawkach „lekarstwa”, które od środka wyniszczało organizm Kościoła.
Niemniej, po przeczytaniu książki profesora – co niektórych czytelników może zaskoczy – mam więcej sympatii, zrozumienia, jakiegoś rodzaju współczucia dla tego człowieka, którego opinie i również polityczne decyzje okazały się tak głęboko nietrafione. Postaci do głębi samotnej, w dużej mierze zdradzonej po soborze przez tych, na których – jak się wydawało – mógł liczyć najbardziej.
Jeśli chodzi o sam okres soboru, warto pamiętać tzw. „czarny tydzień” (to oczywiście określenie soborowych liberałów), gdy Paweł VI, pod koniec III sesji soboru, niemal hurtem zablokował liberałom cztery ważne projekty. Niejeden raz podczas prac soboru potrafił wznieść się ponad podziały – nie zawsze wspierał swoje dawne środowisko. To sam papież zainicjował również nadanie Maryi tytułu Matki Kościoła i z dużym zdecydowaniem przeprowadził tę inicjatywę.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,16833,lekarze-potwierdzili-cud-za-wst-pawla-vi.html
 Zespół lekarzy przy Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych uznał 12 grudnia za "niewytłumaczalne" uzdrowienie dziecka za wstawiennictwem Giovanniego Battisty Montiniego, czyli Pawła VI (1963-78).

 

Ów domniemany cud będzie musiał być jeszcze zbadany i oceniony przez teologów i kardynałów, po czym zatwierdzi go ewentualnie papież i dopiero potem ustali datę beatyfikacji. Oznacza to jeszcze długą drogę do wyniesienia tego papieża na ołtarze, niemniej jednak uznanie cudu przez specjalistów znacznie przybliża osiągnięcie tego celu.

 

20 grudnia ub.r. Benedykt XVI podpisał dekret o "heroiczności cnót" sługi Bożego Pawła VI, zamykając w ten sposób proces kanoniczny. Do wyznaczenia daty beatyfikacji brakowało tylko cudu i ta przeszkoda została obecnie przezwyciężona. Obradom konsulty medycznej, która wydała to orzeczenie, przewodniczył dr Patrizio Polisca - osobisty lekarz najpierw Benedykta XVI, a obecnie Franciszka.

Postulator sprawy ks. Antonio Marrazzo wybrał do zbadania przez ekspertów przypadek nienarodzonego jeszcze wówczas dziecka z początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku w Kalifornii. U młodej ciężarnej kobiety lekarze stwierdzili poważne problemy z płodem i ze względu na skutki dla mózgu, jakie w takich wypadkach występują, zaproponowali jej jako jedyne możliwe rozwiązanie usunięcie ciąży. Przyszła matka sprzeciwiła się jednak i postanowiła donosić poczęte dziecko do jego narodzin, ufając przy tym - jak sama przyznała - wstawiennictwu Pawła VI, który m.in. w 1968 ogłosił encyklikę "Humanae vitae".

Dziecko urodziło się bez problemów, ale z ujawnieniem całej sprawy czekano kilkanaście lat, aż podrośnie, aby stwierdzić ostatecznie brak jakichkolwiek następstw problemów z okresu ciąży i tym samym móc potwierdzić cudowne wyzdrowienie.

Chodzi o "wydarzenie naprawdę niezwykłe i nadprzyrodzone, do którego doszło dzięki wstawiennictwu Pawła VI" - powiedział w Radiu Watykańskim ks. Marrazzo. Zwrócił uwagę, że uzdrowienie to wpisuje się w "linię nauczania" papieża, który dał światu wspomnianą encyklikę, a cud ten łączy się z "obroną życia, wyrażoną w tym dokumencie, a także z obroną rodziny, gdyż encyklika mówi o miłości małżeńskiej, a nie tylko o poczętym życiu".

Przez cały ubiegły rok trwały ożywione dyskusje wokół tego przypadku, przede wszystkim w środowiskach lekarskich i wczorajsze orzeczenie konsulty zamyka całą sprawę. W listopadzie br. następca kard. Montiniego na stanowisku arcybiskupa Mediolanu kard. Angelo Scola w przemówieniu na sympozjum poświęconym podróży Pawła VI do Ziemi Świętej (w styczniu 1964) wspomniał o jego beatyfikacji, "która winna nastąpić stosunkowo szybko".

Dawno mówiłem, że WSZYSCY posoborowi papieże będą beatyfikowani i kanonizowani (z wyjątkiem BXVI ma się rozumieć).
Jest to sposób na zacementowanie tego stanu i spalenie mostów za sobą - sytuacja ma być nieodwracalna nawet w przypadku dojścia do władzy tradycjonalistów.


Możliwe, że w celu zaoszczędzenia czasu, można by już teraz rozpocząć proces beatyfikacyjny Franciszka?
 

Możliwe, że w celu zaoszczędzenia czasu, można by już teraz rozpocząć proces beatyfikacyjny Franciszka?
 

No to byłby wreszcie jakiś postęp. Od czasu jak advocatus diaboli faktycznie zoztał odesłany do lamusa tak naprawdę na tym polu nic się nie działo. 

Właśnie.. wszak jak dotąd Jan XXIII, Paweł VI i Jan Paweł II to trochę mało.. jak wiemy w każdej talii powinny być przynajmniej "cztery Asy"...